kendime kiziyorum...

Ama elimde degil... Ozluyorum...
Bugun bayram... Evlendigimizden beri ilk defa Fatih full bayram tatili yapiyor... Ben neredeyim? Ondan cok uzakta... Oyle ozledim ki... Sesini duyunca telefonda icim isiniyor...
Eger su anda baskasi benim yerimde olsaydi ve sizlansaydi soyle derdim: "Guclu ol lutfen. Sayili gun cabuk gecer. Hem kendin istedin, koca kadinsin giderken planlamadin mi bu olacaklari?" diye bir guzel firca da atardim...
Simdi kendime atiyorum fircalari :)
Bu gercekleri kendime de soyluyorum ama faydasi yok...
Bu farkli birsey...
Insanin hayatini paylastigi insandan ayri kalamamasi aslinda ne kadar guzel... Yani bardagin dolu tarafindan bakarsak tabi... Onsuz bir hayat gercekten benim icin cok anlamsiz... Fatih yanimdayken tamamlaniyorum ben... Gucleniyorum...


Tamam artik kendimi topluyorum.. Hayata donuyorum... Ne bu boyle zayiflik! Hic kendime yakistiramadim a aaaa!

Yok gaza gelmiyorum :(