Yönetmen/Senaryo: Uğur UludağTür: Komedi
Oyuncular: Savaş Dinçel, Müjdat Gezen, Mustafa Alabora, Osman Yağmurdereli, Hülya Avşar, Volkan Severcan, Adrian Sparks, Kostas Sommer, Asuman Dabak, Yosi Mizrahi
Süre: 95 dakika
Vizyon Tarihi: 09.03.2007
Konu:
Üsküdar Musiki Cemiyeti'nden Mercan, son senelerin yozlaşmış İstanbul'u, Türk Sanat Müziği'nin yok olması ve ölen kızına verdiği söz sebebi ile eski ekibi yeniden toplamaya karar verir. Her biri konusunda birer usta olan saz arkadaşları Kenan, Asım, Faruk ve Gökhan'dan oluşan ekip, tüm hayatlarını rölantiye alıp seneler sonra tekrar bir araya gelirler. Şimdi tek eksikleri eski solistleri, senelerin Divası Alev'dir... Dünya onları dinlemelidir! Film; ana karakterlerin hayatlarını, yaşadıklarını ve çevresinde gelişen olayları paralel kurgu ve flashbacklerle seyirciye anlatmakta ve Türk Sanat Müziği'nin en güzel parçalarını yeni "cover" ritmlerle izleyiciye sunmaktadır. Komedi unsuru ve tempo tüm seyirciyi içine alacak şekilde film boyunca devam etmektedir.
Filme yeğenimle dün gittik. Onların okuluna Değerli Müjdat Gezen konuk olduğu için film nasıl yapıldı, oyuncular nasıl kabul etti detayını da öğrenmiştik. Yönetmen Uğur Uludağ aslında Müjdat Gezen'in öğrencisi. Senaryonu Onları düşünerek yazmış. Çok beğendik. Türü komedi olmasına rağmen ağladık. Bu Büyük Sanatçıların hali başka oluyor. İnsanın içini titretmeyi beceriyorlar. Hepsi büyük değer, büyük tecrübe... Sanki rol yapmıyorlar gibi... Müjdat Gezen, Mustafa Alabora ve Savaş Dinçel'in gerçek hayattaki yakın dostlukları filme de öyle güzel yansımış ki... En çok Müjdat Gezen'in hali, tavrı, bakışları, söyledikleri, söyleyiş şekli benim içime dokundu... Bir de Osman Yağmurdereli rolüne çok yakışmış ... Geçenlerde bir programa konuk oldular. Volkan Severcan şöyle söyledi: "Ben Onların hala çırağıyım. Onlar ne derse yaparım. Getir-götür işlerini bile Onların yanında olmak için yaparım." Buna yakın sözlerdi... Ustaya saygı bu olsa gerek... Ben çok etkilendim... Tavsiye ederim gidin...
Filmin özünde kaybetmeye başladığımız değerlerimiz ve hızla değişen geleneklerimiz var... Arka sıramızda 10-12 yaşlarında bir erkek çocuk vardı. Filmden o kadar sıkıldı ki. Ne anlatıyo bu diye söylendi durdu. Ama kullandığı jargon filmdekiyle aynıydı neredeyse... Biz Nursel'le birbirimize baktık. Film ne kadar gerçek diye. O kadar gerçek ki yanıbaşımızdaydı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder