İnsan yaş ilerledikçe kendine mi dönüyor?
Kendini keşfe daha fazla zaman mı ayırıyor?
Yahut da benim çocuğum yok zamanımı o nedenle kendimle mi geçiriyorum?
Hepsi olabilir...
Dün bir özelliğimi daha farkettim. Bir olay falan da tetiklemedi. Öyle zihnimde bir sürü şey gelir giderken ortaya çıktı...
Soru şuydu? "Beni ne üzer?"
Gerek ailem, gerek arkadaşlarım...
Yıllar sonra bir gün, geriye dönüp "şöyle şöyle oldu, sana söylemedik. Senin üzülmeni istemedik" derse, bilin ki yıkılacağım...
Belki korumak için, iyilik olsun diye yapmış olacaksınız. Sebebi ne kadar pozitif olursa olsun, beni üzecek.
Kendimi sanal bir dünyada yaşamış, sahte bir sahnede yıllarımı geçirmiş gibi hissedeceğim. Çok kırılacağım.
Benimle paylaşılmayacak kadar güvenilmediğimi düşüneceğim.
Bunu sevgi olarak yorumlamayacağım.
O nedenle ya bugünden herşeyi paylaşın ya da ilerde nasıl olsa önemi geçti deyip anlatmayın...
