Geçen yıl Sığacık'ta deprem merkezindeydik... 3000'den fazla artçı deprem yaşadık... Korkunun izi yoktu sayılır bende...
İstanbul'a geldik. Yavaş yavaş ürkeklik, ağır vasıta geçişlerinde şöyle bir dikkat kesilme toparlanma vaziyetim başladı. Sonra cüzdan, kimlik, araba anahtarı, ruhsatını her akşam başucumda bir paket olarak koymaya başladım. Fatih'le birbirimizi telkin etmeye başladık. Geçen yıl ben korkmuyordum O korkuyordu. Ufacık bir sallantıda evi ilk terk eden O oluyordu. Şimdi "Bak bu sefer ben de korkuyorum. Öyle bırakıp kaçmak yok. Ona göre" diyorum...
Şaka değil yaşadığımız şey tam olarak böyle...
Bir taraftan da, 30 yıl içinde yıkıcı bir deprem olacağı bilim adamlarınca söyleniyor. Ki bu otuz yıl 1999'da başladı... Bayağı bir geriye saydık yani... Deprem sonrası ilk kullanılacak hastane, okul gibi yerlerin yani kamuya ait yerlerin onarılmadığını öğrendik... Onarılmaya başlasa bile bizim göremeyeceğimiz zamanlarda bitecek...
Derken, hükümet "ulusal deprem konseyi"ni lağvetti (Haber için tıklayınız.)... Yani, gerçek, tek elden uyarı-bilgilendirme yapan birim kaldırıldı...
Şimdi, korkularımla kaldım tek başıma...
Bir aydınlık bilgiye susamışken
Koyuverdiler karanlığa...
Her şey trajikomik... Bedavaya yaşıyoruz... Yaşatılıyoruz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder