Annem bugün Kent Hastanesi'ne gitti. Asu ve Nurlu ile... Ben evden ayrılamadım ki... Fatih bir taraftan İzmir'de işleri hallediyor. Bende evdeki işleri... Ama aklım hastanede... Sabah doktorla görüştüler ve daha fazla beklemeden hastaneye yattılar. Biraz önce Nurlu aradı annemin anjiyosu olmuş bitmiş bile.. Çok şükür... Annemle de görüştüm... Biraz sesi halsiz tabi... Odaya yeni getirmişler... Ama O bunu düşünmüyor. Hala beni soruyor... Yorulmayacakmışım, kendime dikkat edecekmişim... Bu nasıl bir duygu ki hiç kendini düşünmüyorsun... Sonsuz fedakarlık edebiliyorsun... Kaç yaşına gelirlerse gelsinler çocukları hala küçük çocuk... Her anne böyledir ama benim annem gerçekten çok asil, fedakar, güçlü, tatlı... Görmedim-duymadım-bilmiyorumcu... Herşeyi konuşabilirsin, akıl danışabilirsin...
Ama ben de anne 3 tane... Evin küçüğüyüm diye abla gibi değiller ki... Kaç yaşına geldim, kazık kadar oldum diyorum. Olsun diyorlar... Böyle şans var mı?
Offff.... Ayrılık bu sefer çok koydu bana :(( Çoookkk.....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder