Sevdiğim sözleri biriktirdiğim bir defterim var.
Ve şiirleri, dörtlükleri...
Yıllar yıllar önce kendim yazmışım...
Demişim ki:"Bazen bomboş bardak dolu görünebilir. Ama ağzına kadar dolu bir bardak da boş görünebilir. İkisini de devirdiğinde anlarsın. Biri sonsuza kadar kayıptır artık."
İnsanın beyni tuhaf çalışıyor. Onu ona, onu ona bağlarken zihnimde buralara geldim.
İnsan kendinin kıyısına gelir mi?
Nasıl gelir?
Yıllarca içine doldurduğu birikim, an olur taşar...
Bir arkadaşım, işte böyle bir kadın...
Ürkütmemek için hayatı, sanki ucuna dokunuyormuş izlenimi veren bu kadın...
Zamanı geldi, taşmaya başladı...
Bana göre öyle güzel yazıyor ki...
Kendinin kıyısında, sırtını kendine yaslayarak atılmış nasıl güzel bir adım...
1 yorum:
Her daim "bardağın dolu tarafını görmekten" bahsederdin.. İş stresiyle boğuştuğumuzda, birşeylere anlam veremediğimizde, hatta duvara çarpmış hissettiğimizde kendimizi işte bu cümle bizim motivasyon kaynağımız olurdu. Hala böyle, bu cümle hayata bakışımızın pozitif yanı :)
Desteğin için çok teşekkürler, iyi ki varsın.
Yorum Gönder